باید
از نو شروع کنم قصه را. بی هبچ انتظار و توقعی از آدم ها؛ نمی دانم چطور
می شود هم با آدم ها دوست بود و هم هیچ انتظاری از آنها نداشت فقط این را
می دانم که باید بی توقع ترین آدم روی زمین بشوم.
راستش چاره ی دیگری نمانده...
هر چند ته ِ دلم بگویم: رودم و با گریه دور می شوم از خویش...*
اما تو بشنو: می روم به دریا بپیوندم...
اگر چه نزد شما تشنه ی سخن بودم
کسی که حرف دلش را نگفت من بودم
دلم برای خودم تنگ می شود آری
همیشه بی خبر از حال خویشتن بودم
نشد جواب بگیرم سلام هایم را
هر آنچه شیفته تر از پی شدن بودم
چگونه شرح دهم عمق خستگی ها را
اشاره ای کنم انگار کوهکن بودم
محمد علی بهمنی...
بی پلاک ...
